İnsanlık yıllar boyu ırk dil din ayırdı. Güzellik ayırdı zeka ayırdı sempatiklik, karizmatiklik, renk, soy, ırk ayırdı. Ama öyle sanıyorum ki bütün bunlar bir çocuğun gülüşünde masumiyeti görene kadardı.
Bugün bir çocuğun gülümseyişinde tüm insanlığın bütün kavramlardan ayrımlardan uzak olduğunu gördüm.
Minicik tatlı bir gülümseme hakimdi ve biz de ona sevgiyle gülümsedik. fırsat bulduğumuzda saçlarını okşadık ve ona sevgiyle baktık. İşte asıl olarak insan olma buydu. İnsan olmak sevgiydi, sevebilmekti. Tatlı çekik gözlerine ufak bir sempatiyle bakmaktı.
O an hiç kimse onun hangi ırktan hangi dilden konuştuğuyla yada kim olduğuyla ilgilenmiyordu. İlgilendiğimiz ne kadar güzel gülümsediği ve ne kadar masumca hareketlerle restoranın bir köşesinden diğer köşesine koştuğuydu.
İşte insanlık buydu.
İnsan olmak sevmek demekti.
Masumca ve düşünmeden sevmekti....
Hikayeler, kitap özetleri, eğitim önerileri,
